2. Po wizycie. Wszystko już jasne.

Nadal szok. Niedowierzanie. Chyba jeszcze większe niż wczoraj. Wczoraj miałam nadzieję, że testy się myliły a pozytywny wynik - jest nieprawdziwy.
Teraz mamy pewność. Będziemy z Filipem - rodzicami.
Aaaaaaa!!!

Jestem w 8 tygodniu. Kropeczka którą widziałam na USG ma 15mm. Za 3 tygodnie - kolejna wizyta. Dziś została założona karta ciąży. Dostałam skierowanie na badanie krwi i moczu. Muszę zacząć łykać kwas foliowy. Trzeba zacząć jeść zdrowo, regularnie. I w ogóle jeść. A nie jak do tej pory. Jednego dnia nic. Innego tak się najem, że pękam. (Żeby tylko nudności i wymioty ustąpiły!) Koniec z papierosami... Ech.
Nie spodziewałam się tego za NIC! Myślałam, że w styczniu miałam okres, krótszy i bardziej skąpy niż zazwyczaj. Ale jednak okres. Teraz wiadomo, że okresem nie był. Tylko 3 dniowym plamieniem.
Nie wiem co zrobić. Co myśleć. Co z sobą począć. Miejsca nie mogę sobie znaleźć. Reaguję strasznie nerwowo. Gotuję obiad z dwóch dań. Wstawiłam dwie pralki prania. Byleby tylko jakoś odreagować, czymś się zająć. Jestem drażliwa. I zła jak osa. Rozmawialiśmy dziś przez całe 2 minuty, gdy jechał do pracy, po czym nie wytrzymał i się rozłączył. Wszystko we mnie dosłownie buzuje. Aż sama siebie mam dość.
Choćbym chciała wyłączyć myślenie - nie da się! Zastanawiam się w sumie cały czas, jak mu powiedzieć o ciąży. Wiem, że się ucieszy. Jakiś czas temu rozmawialiśmy i powiedział, że chciałby mieć już dziecko. Chciałby, żebyśmy mieli je razem.

Myślę, myślę, myślę. I nadal nic nie wiem. Muszę mu jakoś powiedzieć. Ale nie chcę walnąć mu tą informacją między oczy. Do czego byłabym zdolna.
Chyba muszę sama się uspokoić. Aby myśleć logicznie. Na chwilę obecną jestem zbyt emocjonalna.

Rośnie we mnie nowe życie. A ja jestem tak strasznie niepewna. Tego czego chcę, tego co będzie.
Przerasta mnie trochę zaistniała sytuacja - boję się przyszłości.

Lampa za bardzo mi błysnęła... no ale cóż... jest mi i tak wszystko jedno.